W maju 2022 zacząłem robić pamiętnik rysunkowy.

​

Na początku było rejestrowanie uczuć, które rozpraszają się i ulatniają podczas robienia paneli, rozciągania papierów i klejenia powierzchni w celu przygotowania pracy. To jest moje staranie, aby szybko i całkowicie rozwikłać i zarchiwizować doznania i emocje, które odczuwam codziennie.

 

Zanim wszystko wyparuje.

Za każdym razem, gdy w moim umyśle rozgrywa się dramat wszelkiego rodzaju kolorów i kształtów, moje ciało ma ograniczenia, aby za każdym razem przekształcić to w „pełnowymiarowy” obraz. Ponieważ możesz natychmiast zapisać kolor i kształt emocji i uczuć za pomocą samego papieru i kolorowych ołówków, ten projekt bardzo mi pomógł w rozwiązaniu mojego niepokoju związanego z ulotnymi wrażeniami, emocjami i wspomnieniami, które przechodziły przez mój umysł. Kontynuując rysowanie tego pamiętnika, mogłem łatwo wizualizować i wydobywać moje serce i myśli. W trakcie tego procesu mogłem również potwierdzić swoją 35-letnią przepaść. Wydaje mi się, że rzeczy, które nie są uporządkowane w moim sercu i głowie, znajdują swoje miejsce jeden po drugim. To tak, jakby wszystkie dobre, urocze, oszczercze, przeciętne, ciężkie i złe uczucia, które były uwikłane w głębi mojego serca, mogły zostać potwierdzone i mam nadzieję, że znów będą całkowicie moje.

 

Poza kontekstem zapisu emocji i wspomnień, który jest celem samego rysunku, ten projekt jest także małą walką o przedstawienie i zadbanie o moją tożsamość jako Koreanki mieszkającej w Europie oraz o zwyczajność i głębię życia wszystkich obcy ludzie wokół nas. W styczniu zorganizowałem w Berlinie wystawę o „Obersee”, nad jeziorem, w którym mieszkam, oraz o zmysłach i wspomnieniach, jakie to miejsce wzbudziło we mnie poprzez „Malarstwo rzeźbiarskie”, wykorzystujące przestrzenne cechy „Villa Heike”, historycznego zabytku w Berlinie Wschodnim. Była to wystawa uważana za macierzystą lub współistniejącą z projektem „@project.dear.diary”.

 

Na początku miesięcznej wystawy zobaczyłam kilku znajomych sąsiadów. Jednak w miarę jak wystawa przechodziła w drugą połowę, coraz więcej sąsiadów przychodziło z wizytą. Mieszkałem w wielu miastach, ale podczas mojego 4-letniego pobytu tutaj wiedziałem już, że Berlin nie jest ani międzynarodowy, ani przyjazny w porównaniu z innymi miastami. Ponieważ mieszkałem na peryferiach, głównie z Niemcami, a nie w centrum, sposób, w jaki ludzie w tej okolicy traktowali mnie zawsze był bardzo histeryczny lub zimny bez powodu. Przez pandemię koronową ten dyskomfort się pogorszył. Co ciekawe, te nieoczekiwane wizyty ujawniły nowy aspekt mojej pracy. Po tej wystawie po raz pierwszy zostałam przyjęta na sąsiedztwo. Czy wynikało to z ogromnego poczucia satysfakcji i dumy, kiedy przyszli na pokaz, czy też ze wspólnego krajobrazu, który wyczuliśmy i zapamiętaliśmy? Zamiast być beztroskim obcokrajowcem, którego trzeba atakować lub unikać, gdy spotykam ich na ulicy, stałem się mieszkańcem dzielnicy, którego można przywitać, zapytać, jak się czuję lub zaprosić do domu.

 

Po tej serii doświadczeń miałem poczucie misji. Dla porównania, nigdy wcześniej nie czułem ani nie próbowałem mieć tak wielkiego i wspaniałego uczucia, jak to „poczucie misji”. Gdy ludzie i kapitał gromadzą się w opustoszałym Berlinie, peryferia również przechodzą zmiany. W porównaniu z zaledwie czterema laty jedynymi ludźmi, którzy wyglądali jak obcy, byli ja, Koreańczyk i mój brytyjski mąż. Jednak teraz jest ich tak dużo, że często wpadam na nie na ulicy. Uznałem, że nagrywanie i wprowadzanie moich doznanych zmysłów i wspomnień oraz promowanie zmiany może być nie tylko dla dobra mojego i mojej rodziny. Jestem wdzięczna za to, że mogę potwierdzić i uspokoić oczywisty fakt, że każdy z nas, którego można lekkomyślnie zindywidualizować i uprzedmiotowić, jest wielowymiarowy i ma w sobie głębię życia. Opuściłem Obersee. Miesiąc temu przeprowadziłem się do Mitte. Moja rodzina i ja mamy chwilę opieki, naprawy i uzdrowienia, ale moja pracownia pozostaje w sąsiedztwie. Kontynuuję moją małą wojnę na linii frontu. Na szczęście niektórzy ludzie z sąsiedztwa nadal mnie odwiedzają, kiedy otwieram pracownię lub urządzam wystawę i podziwiam te prace rysunkowe.

 

Cho Juheon

2.1.2022

Berlin